Ruhunuzu yakalayan, sizi bir anda içine çeken, kendinizden izler bulduğunuz filmleri, dizileri ve kitapları bir düşünün. Bizleri bu tür eser ve yapımlarda yakalayan en temel unsurlardan biri, aidiyettir. Bir ülkeye, mekana, düşünceye, duyguya, etnik gruba, topluluğa, inanca ait olmak, ait hissetmek... Ancak kendini bunlar üzerinden tanımlamak ve kültürel kimliğini inşa etmekten çok daha fazlası belki de aidiyet duygusu. Bizi biz yapan özellikler ile, kendimizi ait hissettiğimiz görüşler ve mekanlarla varoluşumuzu anlamlandırıyoruz. Gerçi günümüz dünyasında aidiyetin anlamı; hızla değişen toplumsal yapılar, küreselleşme, dijitalleşme ve kültürel çeşitlilik ile yeniden tanımlanıyor. Bir zamanlar kökler, kültürel miras ve toplumsal sınıflara dayanan aidiyet duygusu, artık daha karmaşık ve katmanlı bir hale büründü. Hatta çoğumuz için bağımsız bir kimlik arayışı, günümüzün en önemli mücadele alanlarından biri haline dönüştü. Kendini yalnızca etnik bir kimlikle, bir inançla, bir toplulukla tanımlamaktan çok, çoklu kimliklere sahip olmayı ve çeşitli aidiyetler arasında gezinmeyi tercih ediyoruz.

İşte tam da bu noktada sinema ve edebiyat, her ne kadar farklı anlatım teknikleri kullansalar da, işledikleri aidiyet olgusu ile izleyici ve okuyucuya evrensel bir kimlik sorgulaması sunmasıyla öne çıkıyor. Bireyin geçmişini, ailesini, kültürünü ve toplumsal yapıyla kurduğu bağları sorgulamasına, yeniden tanımlamasına olanak tanıyor ve var olma mücadelesine ortaklık ediyorlar. Tabii şunu da atlamamak lazım, aidiyet çok geniş kapsamlı bir kavram. Ve özellikle sinema; toplumsal, kültürel, etnik, cinsel aidiyet temaları düşünüldüğünde en zengin kaynaklardan biri. Çünkü filmler, belirli kültürel kodlar ve simgeler aracılığıyla bireylerin ve grupların aidiyetlerini nasıl hissettiklerini, bu aidiyetin toplumsal dinamikler içindeki yerini gösterme gücüne sahip.