Ben 3-4 yaşlarındayken evde hep Yeni Türkü çalardı, öyle ki konuşmaya başlamamla eşzamanlı neredeyse tüm şarkıları da ezberlemişim, ilk Yeni Türkü konseri deneyimimde çevredeki herkesi nasıl şaşırttığım aile buluşmalarında hala anlatılır, hala da bir tanesini bile unutmadım. Birlikte büyüdüğüm şarkılardan “Dönmek”, özellikle göçmenlik kimliğini sırtıma geçirdiğim şu son dört senenin arka planında, sonsuz tekrara alınmış gibi. Zorunluluktan değil, bir tercih olarak göçü seçen benim gibilerin tutmayı hak etmediklerine inanılan o yasın ve arada kalmışlığın ismi konulmamış milli marşı benim için.

Evrim Kuran, “Onlar Göçtü Buradan: Türkiye’nin Yeni Göç Nesli” adlı kitabında, “Yunancada monachopsis diye bir sözcük var. Geri planda sürekli seyreden, tereddüt hissettiren, bir yere ait olamama duygusu” diyor ve ekliyor: “Sanırım göçmenlerde sürekli seyreden bir hal bu.” Devamında Kuran, sosyolog Zygmunt Bauman’dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor: “Göçmen yer değiştirmez, yeryüzündeki yerini yitirmiştir. Vatanından olmuştur ama yeni bir vatan da bulamamıştır.” Rutine, ait olma hissine, birliğe, tanıdık seslere, yüzlere ve sokaklara veda edişimin üzerinden dört sene geçmesine rağmen, hala bana rastgele bir mutluluk anı sorulsa, ilk aklıma gelen sahne uçakta geçer. “Kabin ekibi, iniş için lütfen yerlerinize geçin” anonsu yapılır yapılmaz kulağımdaki küpelerin birini çıkarır, iğnesiyle telefonumun SIM kart haznesini açarak Türkiye hattımı boşalan yere yerleştiririm. Uçaktan, mantığın tüm sınırlarını zorlayacak kadar çok korksam da SIM kart değiştirme ritüeli, şehrime ve sevdiklerime kavuşacak olmanın o mutluluğudur, öyle bir iç ferahlığıdır ki “hep yuvaya dönmek”, en ilkel korkuları bile bastırır.