İzlediğim ilk tiyatro oyununu anımsayamıyorum ama beni, o konforsuz sandalyelere mıhlayan oyunlar dün gibi aklımda. Beyoğlu’nun ara sokaklarından birinde, daracık merdivenlerden çıkıp o ahşap kapının ardında izlediğim oyunların bende bıraktığı hissi unutmam mümkün değil. Bir diğeri, yine Beyoğlu’nun ihtişamlı apartmanlarından birinde, iki elin omuzlarımızdan tutup bizi sarstığı oyunlar... 2010’lu yılların hafızalarda yer tutmuş tiyatro emekçilerinin bir kısmı, bugün yanına sponsorlarını alıp şehrin büyük salonlarında, onlarca değil yüzlerce seyirciyle buluşuyor ve bu durum, o dönemin tanıklarını da en az benim kadar mutlu ediyor, biliyorum. Beyoğlu şimdilerde o yıllara göre biraz sessiz ama hala direnenleri, üretenleri var, hatta tüm zorlukları göğüsleyip açılan yeni sahneleriyle umut vermeye devam ediyor.

2020 pandemi döneminde kapısına kilit vurulan ilk mekanlardan biriydi, tiyatrolar. Belki de bu seneyi, o dönemin sıkıntılarının daha çok üretim ile ayyuka çıktığı bir sene olarak yorumlayabiliriz. Her zaman böyle değil miydi derseniz, aslında evet. Fakat zaman zaman ödeneğin kesilmesi, seyirci azlığı ve pandemi gibi farklı nedenlerle tiyatrocuların da umutsuzluğa düştüğü, üretimin kısmen daha az olduğu zamanlar oluyor. Son birkaç yılda -tüm zorluklara, zorunluluklara rağmen- yeniden çarpıcı ve hareketli bir üretim döneminin içinde olduğumuzu söyleyebiliriz. Tiyatroyla meşgul olanlar için mutluluk verici olduğu kadar, seyirci için de sevinçli bir gelişme bu. Elbette burada, nitelikli oyun konusu da tartışmaya açık. Tiyatroya gitmek için zaman ve bütçe ayırabilen seyirciyi küstürmeyecek oyunların varlığı da önemli. Bazen de hiç ummadığınız bir akşam, belki de ilk kez gittiğiniz bir salondan hayatınızın oyununu izleyip ayrılmak da yanınıza kar kalan...